Spotkanie we Wrocławskim klubie „Pod kolumnami”, około 1990 r.
Harinam – przełom lat ’80 i ’90.
Początki
Ośrodek, który potem przerodził się w Świątynię ISKCON-u we Wrocławiu, istnieje już trzecią dekadę. Początkowo, w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, zawiązała się nieformalna grupa nauczających w tym mieście bhaktów. Od początku były to kręgi studenckie. Nie było jeszcze wtedy ogólnie dostępnej literatury, książek o filozofii Hare Kryszna, po polsku. Drukowano wtedy już na Zachodzie polską Bhagavad-gitę Śrila Prabhupady (A.C. Bhaktiwedanty Swamiego) i jej egzemplarze docierały do kraju. Bhaktowie wynajmowali we Wrocławiu mieszkania, ale świątyni jeszcze nie było.
W czasach siermiężnego komunizmu, trzeba było wykazać się kreatywnością, żeby zdobywać produkty na większe gotowanie (czasy kartek żywościowych.), czy zdobywać papier na druk czasopism, plakatów na programy, itp. W tym okresie (1983-86) prężnie działała studencka grupa „Weda”, zrzeszająca bhaktów wrocławskich. Motorem tej działalności był Waruna Prabhu. Programy Hare Kryszna mogły się wtedy odbywać w domach studenckich, a serwowano tam prawdziwe uczty. Poza tym regularnie ukazywało się czasopismo „Weda” o wisznuickiej filozofii. Bhaktowie rozsyłali je na całą Polskę prenumeratorom. Zamawiały je nawet biblioteki zakonne.
Nasz ruch został już oficjalnie zarejestrowany, jako związek wyznaniowy, w roku 1988.
Pierwsza świątynia, znajdowała się w mieszkaniu w kamienicy przy ul. Buczka. Kirtiradża Prabhu (uczeń Śrila Prabhupady) zakupił to małe mieszkanko w roku 1988. W tym okresie prężnie zaczynał już się rozwijać uliczny sankirtan (sprzedaż książek). Książki po polsku cały czas były drukowane na Zachodzie i pracowała nad ich tłumaczeniem spora grupa polskich bhaktinek i bhaktów.
Świątynia, aśram i bóstwa
Początkowo Świątynia nie miała ołtarza z prawdziwego zdarzenia. Bóstwa pojawiły się w 1990 roku. Kirtiradża Prabhu wiózł Je dla bhaktów rosyjskich, do Petersburga. Przejeżdżając przez Wrocław zdecydował, że zostaną tutaj. Pierwszym ołtarzem była po prostu półeczka w pokoju świątynnym.
Regularnie odbywały się programy niedzielne, był już aśram z pełnym programem.
W 1989 roku, pierwszym prezydentem Świątyni został Kisiora Kisiori Prabhu.
Rok 1991-2 to już czasy intensywnego sankirtanu (rozprowadzania książek Ś. Prabhupada). Była to główna służba wszystkich prawie bhaktów, którzy jezdzili po całej Polsce. Świątynia zmieniła w tym okresie lokum na dużo większe, przy ul. Nowowiejskiej.
Ołtarz z początku lat ’90. Bóstwa Śri Śri Goura Nitaj.
Rozwój i zmiany
Ośrodek wrocławski rozrastał się i zmienił jeszcze dwa razy adres (ul. Olsztyńska i ul. Bierutowska). Był to okres rozkwitu akcji Food for Life w naszym mieście.
Od roku 1998 jesteśmy na Praczach Wrocławskich, przy ul. Brodzkiej.
Razem ze świątynią zmieniał się i ołtarz. Małe Śri Śri Gaura Nitaj od dwóch lat są w towarzystwie dużych. Nasze większe bóstwa przyjechały z Majapur w Indiach w 1996 roku, ale nigdy wcześniej nie były wielbione na ołtarzu. W 2013 roku Kryszna Kszetra Swami nadał naszym bóstwom Imiona: Śri Śri Ekaczakra Nitaj Nadija Nimaj (i małe i duże).
Jeśli mówimy trochę o historii, to nasuwa się obserwacja, że struktura naszej społeczności, przez te lata, uległa zdecydowanej zmianie. W początkowym okresie, większość członków wybierało mieszkanie w aśramie i nie miało rodzin. Poświęcali się działalności misyjnej. Z begiem lat to się zmieniło. Obecnie, w Świątyni mieszka niewielki procent naszej społeczności, czasem nazywanej też kongregacją. Bhaktowie żyją na zewnątrz i troszczą się o utrzymanie świątyni, finansując ją, bądź pełniąc służbę. Rodziny są obecnie najliczniejszymi członkami lokalnej społeczności.
Tym bardziej więc, ważna jest umiejętność współdziałania, której większość nauczyła się już w latach życia w aśramie świątynnym.
Obecnie, staramy się przywrócić to, na czym koncentrowało się życie Świątyni w latach dziewięćdziesiątych, czyli sankirtan. Jest to bowiem nasza podstawowa działalność statutowa.
Zdajemy sobie sprawę, że potrzebne jest zupełnie nowe podejście i metody, by dziś robić to samo, czyli aktywnie nauczać i rozprowadzać książki Śrila Prabhupady.
Opracowanie: Abhajaprada Dewi Dasi